Vanmiddag zou ik op bezoek gaan bij een vrouw van 93, die ik leerde kennen op de dagbesteding. Zij woont alleen en ziet of spreekt dagen achtereen niemand en al zeker niet in tijden van Corona. Dus belde ik haar veschillende malen in de afgelopen weken op.Zij was dan heel erg blij en vertelde ook de paasdagen niemand gezien te hebben. Dat vond ik zo zuur dat ik met haar afsprak haar vanmiddag op te zoeken, waarop zij zich zeer verheugde. Zo vertrokken wij zo rond half twee om de afstand van 14 km in een half uur te overbruggen. Wij kwamen inderdaad precies om 1400. uur aan, maar moesten direct rechtsomkeerts omdat ik wel naar boven kon op de vrij hoge en steile trap naar de voordeur, maar zou niet meer naar beneden kunnen omdat er aan de rechterkant geen leuning aan de trap zat. ik bedoel aan de linkerkant geen leuning, wel aan de rechterkant, terwijl je als je net zo linkszijdig verlamd ben als ik een leuning aan beide kanten nodig heb: een voor de heenweg en een voor de terug weg. De bijna vereenzaamde vriendin of beter kennis kwam naar beneden om mij te begroeten en mijn hand vst te houden en huilde van teleurstelling, dat heeft mij de hele verdere dag pijn gedaan.
een dag uit het leven van verlamde Marietje
Gisterenavond teruggekomen van een driedaags bezoek aan een conferentieoord in Birnbach in het Westerwald boven Bonn, waar ik 3dagen ‘betreut’werd, wat inhield dat iemand mij begeleidde naar de maaltijden, bijeenkomsten en werzaamheden en mij hielp met in bed komen, opstaan en aankleden, ik kan immers niet veel zelf, om niet te zeggen: niets, want dat is feitelijk de werkelijkheid.Een werkelijkheid, die me sinds enkele weken, bijna 4 jaar na mijn herseninfarct, is gaan dagen:ik ben zwaar gehandicapt en niet slechts een klein beetje, nee lopen is heel moeilijk en wordt, misschien door veel te oefenen nog ietsje beter, maar nu na 4 jaar loop ik anog langzamer dan een slak, doordat ik elke stap, die ik zet geconcentreed moet doen en ook dan nog vaak mijn verlamde voet scheef zet, waardoor ik mijn evenwicht verlies en mijn voet en been gaan trillen. Het geduld van mijn begeleiders wordt dan ernstig op de proef gesteld, wat regelmatig een diepe zucht of geirriteerde aansporingen ontlokt, waardoor ik gestrest raak en nog slechter ga lopen.Geduld is een schone zaak, maar een weinig begeerde eigenschap en je hebt het of je hebt het niet
Ook hier baart oefening kunst en krijgt men bij mij een uitgelezen gelegenheid om intensief te ‘ueben.
Van mijn fysiotherapeut moet ik ueben, ueben, ueben, maar heb daar nauwelijks de zelfdiscipline voor en ueb op aansporing van mijn partner en vergeet het vervolgens
Zo kreeg ik enige weken geleden de opdracht om 10 x per dag vanuit mijn stoel op te staan, mijn rug te strekken, weer te gaan zitten en op te staan, opdat mijn rechterbeen sterker zou worden en het opstaan sneller en makkelijker.
Dit hield ik vrij lang vol en verhoogde het aantal zelf naar 60 x en haalde zelfs 1dag 100 x en was erg trots op mezelf, of is het mijzelf, dat weet ik niet meer zo goed, terwijl ik vindt dat ik het wel moet weten, want slecht Nederlands leest niemand graag en ik al helemaal niet.een beetje niveau en goed geformuleerd doet mij een artikel lezen, slecht of wollig geformuleerd doet mij afhaken en niet alleen nu ik in mij hoofd erg beschadigd ben, maar voor mijn herseninfarct was ik daar ook al erg kritisch op. Of ik nu, na het herseninfarct kritischer ben, weet ik niet en er is nog steeds niemand aan wie ik dat kan vragen
Er is niemand in de buurt om het te vragen, dus kaat ik het maar staan en zal nu even stoppen, ik
wordt moe van het tikken met 1 vinger en moet mijn gedachten bij elkaar rapen om een lijn in het verhaal te krijgen, dat benul heb ik wel, maar kan het niet goed uitvoeren, omdat ik het overzicht niet meer heb en vergeet waarom ik vindt dat er geen lijn in het verhaal zit en zo quats ik maar door, op zijn Duits gezegd, wat in het Nederlands goed zwetsen zou kunnen betekenen.
Een dag uit het leven van verlamde Marietje 